Blogowe introo...

Na tych stronach będę publikował swoje poetyckie wprawki inspirowane głównie tematem Natury i ptaków! Zapraszam do czytania i komentowania! Mam nadzieje, że przedsięwzięcie wzmoże poczytność pozostałych moich stron! W każdym razie zadbam, by dać tu z siebie wszystko....

Na początek dwa wiersze. Powstały 5.09.2016. roku. Oto one:

Przestrzeń. Park Dworski w tej przestrzeni

Oto przede mną drogi szmat

Ze znojem, trwogą za pan brat

Kilometrami mierzy się czas, los

Bo masz Ty Parku w sobie Coś

Jeszcze nie teraz lecz za chwilę

Gdy brzask odsłoni tajemnic tyle

Ja będę u drzew Twych stóp

Przemierzę tą czeluść jak ze snu

Już na wschodzie panuje świtanie

Lecz Ty Parku nie zważasz na nie!

Mrok w Twej gęstwinie zaklął się w cud

Taki, że mówić o tym w bród

Ale na razie płożą się cienie

Asysta temu najwyższym skupieniem

Milcząc więc uchwyćmy właśnie to

Że tam, w Parku, ciągle jest Noc!

Gdy w okolicy rozśpiewa się brzask

Jak to na Wiosnę, godów czas

Tu czasem tylko odgłos konania

Sowa zahuczy swe dokonania

Milczysz więc Parku jeszcze długo

Puszczyk Twym stróżem, jakby sługą

Mrok ustępuje, lecz z oporem

Czyż byłbyś Parku astralnym tworem?

Tak jednak w oparach świtania zaklęty

Odsłaniasz wreszcie w czas poranku Parku

Swój inercjalny strój i status niepojęty!

Gęstwina, która chwytała kurczowo tak Noc

Ubiera się w dostojeństwa moc

I dopiero niemal światło słońca dobywa

Że kształtu i struktury przybywa

By eksplodować w realność dnia jako konkretu toć

To co uwięziło tak o brzasku Noc…

Jastrząb

Przede mną droga, cel – lot

W zakątki odległe i pobliskie – choć i pod Twój człeku dach czy płot

Na razie mknę nad gęstwą boru

Tam wracam i stamtąd lecę

Z mojego domu

Jestem potęgą, znam swój fach

Gołąb, bażant, kuropatwa, zając?

Trach!

Ale i zięba, trznadel, sójka, kos!

Nie ma znaczenia – na moich skrzydłach Twój ofiaro los!

Te skrzydła znaczą pręgi i jasny wzór

Ja jestem władza, ale Twój los, to mój znój!

Zatem choć to stale walki czas

Ja me ofiary szanuję Was!

Jestem potęgą, wojem na schwał

Lecz braku Was i ja bym się bał

Lecę nad lasem, to sosnowy bór

Pewnie za chwilę zadam ból

Nie wiem jednak tak naprawdę nic

Póki nie dowiodę, że i ja chcę żyć

Więc mimo, że uderzę jak pocisk snajpera

Na odgłos, poruszenie, nieledwie domyślenia

I trafię nie raz w serce swym szponem ni to zjawy, ni upiora

Nie patrzcie na mnie, jak na potwora

Mój i Wasz splata się los!

Gdy to jednak ja zadaję cios

Lecz rok w rok zimową i przedwiośnia porą

Matka Natura ogarnia mnie trwogą

Nie zawsze mam jak i co zjeść, śmierć ma czy pobratymcy kres

Dla Niej zatem godny hołd i cześć

Lecz i ja chcę i nie chcę takim być

To ma natura, i jak wilk chcę wyć

Gdy po nowiu – pełnia zrywa ograniczeń smycz

Tak - jak wilk – dobywam zew

Krzyczę, chcę żyć, jak nikt!

Uderzam nagle, jak zjawa kosmicznego tworu

Ja – jastrząb, Pan nieba i tego co u dołu

Co płoży się lub lata

A Matka ma, Natura, Ona też mnie chce takim

Ile na polu boju jest warta co najmniej armata

Ba! Powiedzieć o mnie – samolot bojowy

To i tak mało – śmieszne!

Jam jest jak myśliwiec szturmowy

Tak!

Czy u podłoża, czy pod obłokami

Ja – jastrząb określam swą chwałę

Udanymi, ale i każdymi, którymikolwiek na ofiarę atakami...

(c) enpoetry