Życie moje. Inspirowany Naturą

Życie moje. Inspirowany Naturą

Idę tu w dal, przed siebie

Kiedy i czy Cię spotkam – nie wiem

Może szczęście jednak dopisze

Jest grudzień – z wichrem zimowe i labilne wyże

Oto burza śnieżna zadaje niepokój

Serce w chłodzie truchleje trochę

Wtem bór ożywa poprawą aury na dłużej

Leć już tu blisko – nóże!



Na niebie i nisko - białawe obłoki

Ich krawędź – jak to w wichrze – niepokojące widoki

Lecz błękit i Słońce widoczne

Będziesz tu na trochę, leśny Druhu?

Spotkam Cię jak rok rocznie??

Czekam
– wciąż mocniej i mocniej!

Wtem jednak dostrzegam nad borem poruszenie!

Kątem oka – już spoglądam w nieba przestrzenie

Podążasz ku głębią lasu

Twój lot – patrol – a jesteś gotowy zawczasu!

Bijesz skrzydłami energicznie, władczo!

Gdy mnie widzisz – korygujesz ruch, reagujesz na to!

Lecz oto – gdy skręcasz właśnie dostrzegając swą szansę

Z zachwytem patrzę

Jak atakujesz i spadasz na coś

Po chwili wrzask sójki alarmowy

Mówi światu -

Tu polował – „Leśny Anioł” coś złowił!

Ja zapamiętam jednak na wieki tę chwilę

Gdy opadłeś w dół – jak kamień – w wodę

Jak torpeda – pod okrętu kilem...

Łaknąłeś właśnie tej chwili

Gdyśmy przez chwilę „razem” byli

Ty moją inspiracją i rytem

Ja uchwyciłem ten moment

Jak tę Prawdę niezbitą

Że jak Dla Ciebie

Jastrzębiu

każda chwila – nowym rozdaniem

Tak dla mnie też – szansą niesłychaną!!

Na Życie drogą Zachwytu

Z Inspiracji Tobą

Tą prawdą niesamowitą:

Że gdy Ty podążasz nad linią lasu

Jesteś gotów – na łów – zawczasu

Całym sobą Doskonałość tu masz

Gdy śmiało – po Przygody łut nad bór wyruszasz

I ja też tak tu mknę wciąż do przodu

Jak Ty doskonalisz znów i znowu

Emploi mojego wywodu

Tym, że gdy masz „alert łaknienia”

Ja też Idei Cel dopadam

Jak Ty swą ofiarę

Bez oka zmrużenia

W jednaj chwili, bezbłędnie – i zawsze bez wahania cienia...

(c) enpoetry